Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21, 2007

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ - ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΣΥΖΥΓΟΚΤΟΝΙΕΣ

ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ - ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΣΥΖΥΓΟΚΤΟΝΙΕΣ

Αναδημοσιεύουμε το Δελτίο Τύπου - καταγγελία
που λάβαμε από το Δίκτυο Γυναικών Θεσσαλονίκης
σχετικά με μια εξαιρετικά εξοργιστική δικαστική απόφαση μιας τραγικής υπόθεσης.


Το κείμενο από το Δίκτυο Γυναικών Θεσσαλονίκης επί λέξει:

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
21/02/2007
ΠΡΑΣΙΝΟ ΦΩΣ ΣΤΙΣ ΣΥΖΥΓΟΚΤΟΝΙΕΣ
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΑΠΟΦΑΣΗ
Το Σάββατο 12/11/05 εξαφανίσθηκε από το σπίτι της στις Σέρρες η 44χρονη Πόπη Χατζίδου, νοσηλεύτρια και μητέρα δύο κοριτσιών 15 και 21 ετών. Ο σύζυγός της, Χημικός, καθηγητής σε δημόσιο σχολείο, ύστερα από δύο μέρες ομολόγησε ότι τη σκότωσε κτυπώντας την μέσα στο σπίτι τους και στη συνέχεια μετέφερε το πτώμα της και το πέταξε στον ποταμό Στρυμώνα.. Επί μέρες υποδείκνυε στις αστυνομικές αρχές διαφορετικά σημεία του ποταμού, με αποτέλεσμα το πτώμα να μη βρεθεί ποτέ.
Ο δράστης προφυλακίσθηκε, αλλά μετά από λίγους μήνες αφέθηκε ελεύθερος, για να «συμπαρασταθεί» στις κόρες του και την πεθερά του. Εκτοτε παρέμεινε ελεύθερος μέχρι τη δίκη του.
Κατά το προηγούμενο της δίκης διάστημα υπήρχε στις Σέρρες κλίμα αποσιώπησης του στυγερού εγκλήματος και εκφοβισμού όλων όσων τολμούσαν να καταγγείλουν το δράστη, να ζητήσουν την τιμωρία του και να υπερασπιστούν τη μνήμη του θύματος. Οι φίλες και συναδέλφισσες του θύματος δέχονταν συνεχώς απειλές από την οικογένεια του θύματος και την υπεράσπιση του δράστη – το γνωστό ποινικολόγο Διαλυνά - ότι θα τους ασκηθεί μήνυση αν συνεχίσουν να ανακινούν το ζήτημα και να διαμαρτύρονται, με το επιχείρημα ότι παραβιάζουν την γαλήνη της οικογένειας του θύματος (την ηλικιωμένη μητέρα της θανούσης και τις δύο κόρες). Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο σύλλογος εργαζομένων του νοσοκομείου εξέφρασε την επιθυμία να κάνει ετήσιο μνημόσυνο για να τιμήσει τη μνήμη της Πόπης Χατζίδου, δέχθηκε εξώδικο και αναγκάσθηκε μέσα σε κλίμα τρομοκρατίας να το ματαιώσει.
Είναι αλήθεια ότι στην υπόθεση αυτή υπάρχει ένα επιπλέον σκοτεινό – για μας – στοιχείο. Η στάση του, έτσι κι αλλιώς, πολύ μικρού στενού οικογενειακού περιβάλλοντος του θύματος. Η ηλικιωμένη μητέρα, για λόγους που αυτή γνωρίζει, συντάχθηκε εξ αρχής απολύτως με την πλευρά του δράστη, τον οποίο υπερασπιζόταν μέχρι υπερβολής, ακόμη και μέσα στο δικαστήριο, προκαλώντας την απορία των δικαστών και την δυσφορία των συναδέλφων του θύματος. Δεν όρισε πολιτική αγωγή, δεν υπήρχε δηλαδή κατήγορος από την πλευρά της οικογένειας του θύματος και ό,τι κατέθεσε η μητέρα της νεκρής ήταν μόνον για να ελαφρύνει τη θέση του δολοφόνου της κόρης της. Εμείς μπορεί να μη γνωρίζουμε, δικαιούμαστε όμως να κάνουμε πολλές υποθέσεις και να λυπούμαστε πολύ, που η μνήμη του θύματος τιμήθηκε τόσο λίγο.
Η δίκη άρχισε στις 15 Φεβρουαρίου 2007 στα Γιαννιτσά και κράτησε δύο μέρες. Η κατηγορία ήταν φόνος εκ προμελέτης. Η δικαστική απόφαση εξωφρενική και πρωτοφανής στα ελληνικά δικαστικά χρονικά: 12 χρόνια και η έφεση να έχει ΑΝΑΣΤΑΛΤΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ. Ενας ευυπόληπτος πολίτης των Σερρών –δάσκαλος εφήβων– δολοφονεί τη γυναίκα του και χωρίς ίχνος μεταμέλειας την μεταφέρει και την πετά σαν σκυλί στο Στρυμώνα, ομολογεί ότι το έκανε, και στην πράξη αθωώνεται και κυκλοφορεί κανονικά στην πόλη του, κάνει μαθήματα σε παιδιά, κάθεται στις καφετέριες και παραμένει ο «στυλοβάτης» της οικογένειάς του.
Είμαστε βαθύτατα οργισμένες μ’ αυτή τη δικαστική απόφαση. Ξέρουμε πολύ καλά πόσο εκφοβισμένες και απειλημένες από το δράστη και το δικηγόρο υπεράσπισης είναι οι φίλες και συναδέλφισσες του θύματος που αποπειράθηκαν να ζητήσουν απονομή δικαιοσύνης και τιμωρία του δολοφόνου. Γνωρίζουμε από τις μαρτυρίες των συναδελφισσών της ότι το θύμα ζούσε για χρόνια μία σχέση ψυχολογικής και σωματικής κακοποίησης από το σύζυγό της, τον κ. καθηγητή, ότι πήγαινε στη δουλειά της κτυπημένη και ταπεινωμένη, αλλά σιωπούσε, γιατί δεν ήθελε να τον εκθέσει, όπως κάνουν άλλωστε οι περισσότερες κακοποιημένες από το σύντροφό τους γυναίκες. Γνωρίζουμε ότι λίγο πριν τη δολοφονία της, σχεδίαζε να κάνει ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του, πράγμα που κατατέθηκε και στο δικαστήριο και να ζητήσει διαζύγιο, αφού εντωμεταξύ είχε συνάψει σχέση με έναν άλλο άνθρωπο. Αυτή η πρόθεση του θύματος ήταν γνωστή στο δράστη και αντί αυτό να εκληφθεί ως τεκμήριο φόνου εκ προμελέτης, θεωρήθηκε, μαζί με τον ισχυρισμό του δράστη ότι ο φόνος έγινε πάνω σε διαπληκτισμό, ως τεκμήριο βρασμού ψυχής. Οσο για την απόρριψη του σώματος στον ποταμό, το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι έγινε εν συγχύσει, όπως βεβαίωσε μάρτυρας νευροχειρούργος!!!
Ωραιότατα! Δημιουργείται ένα εξαιρετικό δικαστικό προηγούμενο, φωτεινό παράδειγμα για κάθε επίδοξο συζυγοκτόνο και για κάθε μελλοντική δικαστική απόφαση. Η συστηματική κακοποίηση της γυναίκας από το σύντροφό της κάποια στιγμή θα την οδηγήσει στην επιθυμία απομάκρυνσης από τη σχέση. Τότε ο σύντροφος επικαλούμενος τον βρασμό ψυχής λόγω της αβάσταχτης γι αυτόν απόφασής της, θα έχει το κίνητρο να τη σκοτώσει. Στη συνέχεια, επικαλούμενος την απώλεια συνείδησης λόγω της ταραχής του, μπορεί άνετα να οργανώσει την εξαφάνιση του σώματός της, έτσι ώστε να μην γίνει ποτέ γνωστός ο τρόπος θανάτου. Κατόπιν μπορεί να ομολογήσει, και, με αρωγό την δικαιοσύνη και το νόμο, να καταδικαστεί με αναστολή και να κυκλοφορεί ελεύθερος. Αρκεί να μη δολοφονήσει και την επόμενη σύντροφό του !!!
Από τον Ιανουάριο του 2007 είναι σε ισχύ ο νέος νόμος για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας, ο οποίος διαφημίζεται στα ΜΜΕ από την πολιτεία ως ένα νέο όπλο στα χέρια των γυναικών για να ξεφύγουν από μία σχέση κακοποίησης. Υποστηρίζει η πολιτεία ότι αυτός ο νόμος ενθαρρύνει τις γυναίκες να μην ανέχονται τη βία, να καταγγείλουν το βίαιο σύντροφο, να κάνουν ασφαλιστικά μέτρα, να τον απομακρύνουν από το σπίτι, να ζητήσουν διαζύγιο. Αυτά ακριβώς που σχεδίαζε να κάνει η 44χρονη νοσηλεύτρια Πόπη Χατζίδου και για τα οποία τιμωρήθηκε με φόνο από το σύζυγό της και με προσβολή της μνήμης της από την ουσιαστικά απαλλακτική για το δράστη απόφαση της ελληνικής δικαιοσύνης.

Ζητούμε και κάνουμε έκκληση το θέμα να πάρει τη μέγιστη δημοσιότητα αυτές τις μέρες, ούτως ώστε η πολιτεία να κάνει την ελάχιστη πράξη επανόρθωσης.

Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ ΝΑ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΦΕΣΗ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΝΕΜΗΘΕΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ.
Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΧΑΤΖΙΔΟΥ ΖΗΤΑ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.

Καλούμε την έντιμη και μαχόμενη δημοσιογραφία να συνδράμει στον αγώνα μας.


ΟΜΑΔΑ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Π. Παπαγεωργίου 8
54635 Θεσσαλονίκη
omadaginekon@yahoo.gr
http://www.femnetsalonica.gr/
Τηλέφωνα Επικοινωνίας
6972394861
6944736194


Σχετικά Info:
Παρουσίαση από τον Υπουργό Δικαιοσύνης ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΑΠΑΛΗΓΟΥΡΑ του νομοσχεδίου για την αντιμετώπιση της ενδοοικογενειακής βίας στην Κυβερνητική Επιτροπή, στις 08 Αυγούστου 2006.
_____________________

Update 28 Φεβρουαρίου 2007

Ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Εφετών Θεσσαλονίκης κ. Θεόδωρος Στρογγύλης άσκησε έφεση υπέρ του νόμου κατά της απόφασης
του Κακουργοδικείου Γιαννιτσών για την υπόθεση της συζυγοκτονίας των Σερρών.

Info από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 28 Φεβρουαρίου 2007

_____________________

Update 02 Μαρτίου 2007

Αντιδράσεις και δηλώσεις από μέλη του Δικτύου Γυναικών Θεσσαλονίκης και από φίλες και συναδέλφους της 44χρονης Πόπης Χατζίδου
σε άρθρο στα ΝΕΑ, 02 Μαρτίου 2007

5 Comments:

Anonymous Ανώνυμος said...

sdsdsdsds

5 Μαρ 2007, 10:44:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

ΕΑΝ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ ΟΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ,(ΣΤΗΝ ΟΥΣΙΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΛΑ ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΣ,

5 Μαρ 2007, 11:06:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

zxzxzxzxzxzxzxzxzxzxzxzx

5 Μαρ 2007, 11:07:00 μ.μ.  
Anonymous Ανώνυμος said...

Συγχαρητήρια για την αντίδραση, πραγματικά η εξιστόρηση της υπόθεσης με έβγαλε από τα ρούχα μου. Κι αν η γνωμάτευση του ...νευροχειρουργού (!) είναι σκανδαλώδης, μόνο πικρές σκέψεις μπορεί να κάνει κανείς για τη στάση της μητέρας... Δεν ξέρω βέβαια πρόσωπα και πράγματα αλλά δυστυχώς η στάση αυτή μπορεί και να μην έχει να κάνει με την ηλικία. Μπορεί να μην προέρχεται από το ότι "τα έχει χάσει", από απειλές ή από υπολογισμό για το μέλλον των παιδιών, αλλά να σημαίνει ότι "επικροτεί" ή έστω διακαιολγεί την πράξη του δράστη. Αυτό άλλωστε σημαίνει σε τελική ανάλυση και η όλη δικαστική απόφαση.
Εφόσον υπάρχουν μαρτυρίες για χρόνια κακοποίηση έχει καλώς... Ας υποθέσουμε όμως ότι τέτοιες δεν υπήρχαν. Ότι ο σύζυγος ήταν καλός και την αγαπούσε, κι ότι η εκλιπούσα, με δική της υπαιτιότητα οδηγούσε αυτόν τον γάμο στο αδιέξοδο και στο τέρμα... Εκεί είναι κατά τη γνώμη μου το ζήτημα-κλειδί. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με εκτέλεση της μοιχαλίδας, η οποία συναντά τη συναίνεση της οικογένειας και του θύματος, μέρους της τοπικης κοινωνίας και -ω του θαύματος- του δικαστηρίου... Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι τέτοιες πρακτικές σε ορισμένες κοινωνίες δεν έχουν ξεπεραστεί και παραμένουν αποδεκτές. Εκείνο που σκανδαλίζει στην περίπτωση είναι ότι ο φόνος της κοπέλλας δεν είναι καταφανέστατα "εν βρασμώ" (εφόσον ο βρασμός ακυρώνεται από την προσπάθεια εξαφάνιση του πτώματος). Όχι ότι ο βρασμός δικαιολογεί τη φονική βία φυσικά. Πολλά εγκλήματα δυστυχώς διαπράττονται στην προσπάθεια ενός προσώπου ανεξαρτήτως φύλου να "κρατήσει" τον άλλο κοντά του σε μια έκρηξη εγωισμού. Διαφορετικές όμως παραστάσεις συνοδεύουν συνήθως την αντρική βία εδώ και διαφορετικές τη γυναικεία, κι ενώ η πρώτη δικαιολογείται η δέυτερη συνήθως χλευάζεται από τις κλειστές κοινωνίες. Τέλος πάντων εδώ -ανεξάρτητα αν στοιχειοθετείται ή όχι χρόνια κακοποίηση- εδώ δεν έχουμε κάποια στιγμιαία έκρηξη αλλά τη θέληση του ανδρικού εγωισμού να επιβληθεί με κάθε τίμημα. Και δυστυχώς το δικαστήριο βοήθησε τον δράστη να καταγάγει μια ακόμα νίκη σε βάρος του θύματός του, απρόσμενη αυτή τη φορά. Κι αυτό αν μη τι άλλο είναι μια χρόνια και βάναυση κακοποίηση, η οποία φυσικά μετακυλίεται και στα παιδιά που δεν θα μπορέσουν να θρηνήσουν τη μάνα τους και θα αισθάνονται ενοχή για τις ευθύνες που θα νιώθουν ότι θα πρέπει να αποδώσουν στον δολοφόνο και παρόντα πατέρα τους, ο οποίος τους επιβάλλεται σχεδόν ως μάρτυρας.
Τι μας νοιάζει λοιπόν αν η κοπέλλα κακοποιούνταν προηγουμένως ή όχι; Εδώ μιλάμε για μια απερίγραπτη βαναυσότητα την οποία την εγκαινιάζει το ίδιο το δικαστήριο, που απ' τη μια κλείνει το μάτι στην αφελή ρομαντική αντίληψη περί "εγκλήματος πάθους", από την άλλη αναζητεί και βρίσκει στον άθλιο "επιστήμονα" ένα πρόσχημα παθολογίας για να το αποδόσει στον δράστη και να τον απαλλάξει. Παθολογία υπάρχει αξιογέλαστοι δικαστές και ένορκοι, μόνο που αυτή δεν είναι απλά ατομική -του δράστη- αλλά είναι παθολογία μιας κοινωνίας που δεν αναγνωρίζει στα άτομα το στοιχειώδες δικαίωμα αυτοκαθορισμού της προσωπικής τους ζωής. Κι έτσι γίνεται πιο εύκολο το έργο τέτοιων ανθρώπων...

Υ.Γ. Αισθάνομαι φορτισμένος συγκινησιακά καθώς το γεγονός μού ξυπνά πικρές αναμνήσεις από την άγρια δολοφονία μιας συμφοιτήτριάς μου στην Ξάνθη από τον επί χρόνια φίλο της. Τότε είχα μάθει με μεγάλη καθυστέρηση το γεγονός λόγω παραμονής μου στο εξωτερικό και σταναχωρήθηκα. Είχα όμως στη συνέχεια την ατυχία να γίνω κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής μου θητείας, μάρτυρας της δεύτερης δολοφονίας που υπέστη το κορίτσι εκείνο από την κοινωνία της Ξάνθης, που δεν της συγχώρεσε ότι ήθελε να εγκαταλείψει τον επί χρόνια φίλο και "ευεργέτη" της -τον οποίον δικαιολογούσαν προφανώς ως ασκήσαντα τα "νόμιμα" δικαιώματά του επί της ευεργετηθείσας ιδιοκτησίας του... Το πιο πικρό και -πολιτικώς μη-ορθό- σε αυτή τη δεύτερη δολοφονία είναι ότι την διαπίστωσα στα λόγια ενός ατόμου που είχε όλες τις ιδιότητες που θα έκαναν κάποιον να περιμένει κάτι διαφορετικό από αυτό: γυναίκα από την Ξάνθη, νέα στην ηλικία, εκπαιδευτικός των ανθρωπιστικών επιστημών, και κατά τα άλλα "ανοιχτόμυαλη" και με μέσες ευαισθησίες...
Κι όμως και αυτή συνήγορος υπεράσπισης του δολοφόνου...

Ισχυρομνήμων...

24 Μαρ 2007, 5:30:00 π.μ.  
Blogger Dellaporta said...

Ορισμένες καταστάσεις είναι άνω ποταμών. Δεν βρίσκω λόγια για να εκφράσω την συγχησή μου και τον θυμό μου...

19 Απρ 2007, 10:22:00 π.μ.  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home

eXTReMe Tracker